Στην κωμωδία του «Θεσμοφοριάζουσαι» ο Αριστοφάνης δεν διστάζει να κάνει πρωταγωνιστή του τον Ευριπίδη, τον οποίο και παρουσιάζει πανικόβλητο, καθώς πληροφορήθηκε ότι οι γυναίκες πρόκειται κατά την, αποκλειστικά γυναικεία, εορτή των Θεσμοφορίων, να αποφασίσουν να τον θανατώσουν γιατί τις κακολογεί στις τραγωδίες του. Επιχειρεί πρώτα να πείσει τον νέον τραγικό ποιητή Αγάθωνα να μεταμφιεσθεί σε γυναίκα και να κατασκοπεύσει τις γυναίκες, ελπίζοντας ότι, λόγω της θηλυπρέπειάς του θα περνούσε απαρατήρητος. Εκείνος όμως αρνείται και την λύση δίνει ο Μνησίλοχος, πεθερός του Ευριπίδη, που δέχεται να μεταμφιεσθεί εκείνος σε γυναίκα και να πάει στην γιορτή. Εκεί όμως αποκαλύπτεται και συλλαμβάνεται με σκοπό να παραδοθεί προς εκτέλεση, καθώς η παρουσία ανδρών στα Θεσμοφόρια απαγορευόταν με επαπειλούμενη ποινή τον θάνατο. Ο Ευριπίδης επιχειρεί να τον σώσει και στην προσπάθειά του αυτή παρωδούνται τρία δράματά του. Ο «Παλαμήδης» πρώτα και μετά – περισσότερο – η «Ελένη» και τέλος η «Ανδρομέδα». Ευριπίδης και Μνησίλοχος υποδύονται τον Μενέλαο και την Ελένη και τον Περσέα και την Ανδρομέδα, αντίστοιχα για το δεύτερο και τρίτο διακωμωδούμενο δράμα. Το τμήμα αυτό της κωμωδίας είναι γεμάτο από αυτούσιους ή παρωδούμενους στίχους της «Ελένης», ενώ για την «Ανδρομέδα», που είχε παιχθεί τον προηγούμενο χρόνο, ο Αριστοφάνης παρωδεί το τότε εύρημα του Ευριπίδη, – είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στους θεατές – να παρεμβάλει στο δράμα του την «Ηχώ», που, αθέατη, αντιλαλούσε τους θρήνους της Ανδρομέδας. Οι προσπάθειες αυτές του Ευριπίδη δεν καρποφορούν, αλλά η θανάτωση του Μνησίλοχου αποτρέπεται, καθώς επέρχεται συμφωνία του Ευριπίδη με τις γυναίκες να μη τις κακολογεί πλέον, υπό τον όρο ότι θα τον αφήσουν να ελευθερώσει τον πεθερό του. Η απελευθέρωση επιτυγχάνεται όταν ο «Ευριπίδης» μεταμφιεσμένος σε… γριά προαγωγό ξεγελά τον άξεστο Σκύθη τοξότη, φρουρό του Μνησίλοχου, με δόλωμα μια μικρούλα χαριτωμένη χορεύτρια…
ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΑΙ
€4.00
Άλλα Έργα
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «Νεφέλαι» (423 π. Χ.), τρίτη κατά σειρά αρχαιότητος από τις σωζόμενες του Αριστοφάνη, αποτελεί – κατά δήλωση του ιδίου – την καλύτερη μέχρι τότε κωμωδία του. Παρά ταύτα η υποδοχή της ήταν πολύ κακή - πήρε το τρίτο, τελευταίο, βραβείο - κατά την πρώτη παρουσίασή της και ακόμη χειρότερη κατά την δεύτερη (πιθανόν το 417 π. Χ.) με την ανασύνθεσή της.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η «Λυσιστράτη» είναι μια ακόμη, η χρονικά προ-τελευταία, αντιπολεμική κωμωδία του Αριστοφάνη. Διδάσκεται στα Λήναια του 411 π. Χ. (μέσα Ιανουαρίου – μέσα Φεβρουαρίου). Η Αθήνα την περίοδο αυτή συνθλίβεται κυριολεκτικά υπό το βάρος της ολοκληρωτικής καταστροφής του εκστρατευτικού της σώματος στην Σικελία (415 – 413 π. Χ.), ενώ σε απόσταση αναπνοής - στην Δεκέλεια - στρατοπεδεύουν οι δυνάμεις των Σπαρτιατών. Στο γενικό αυτό πλαίσιο ο Αριστοφάνης κάνει το φιλειρηνικό του κήρυγμα με ένα πρωτότυπο και ιδιοφυές εύρημα, το οποίο χειρίζεται και αναπτύσσει κατά τρόπο σπαρταριστό: Η Λυσιστράτη ξεσηκώνει κατά του πολέμου τις γυναίκες, που με όπλο την απόλυτη αποχή από την ερωτική πράξη, αναγκάζουν τους άντρες τους να συνάψουν πανελλήνια ειρήνη.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «Όρνιθες» του Αριστοφάνη διδάχθηκε κατά τα Μεγάλα Διονύσια (Μάρτιος-Απρίλιος) του 414 π. Χ. υπό το όνομα του Καλλίστρατου και έλαβε το δεύτερο μόλις βραβείο. (Πρώτος ο Αμειψίας με τους «Κωμαστές» και τρίτος ο Φρύνιχος με τον «Μονότροπο»). Σήμερα η κωμωδία θεωρείται αριστουργηματική, από τις καλύτερες σωζόμενες του Αριστοφάνη. Πρόκειται για μια αλληγορική «ουτοπική» κωμωδία, με υπαινικτική αναφορά στην νοοτροπία που οδήγησε τους Αθηναίους στην τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Σικελία (415 – 413 π. Χ.), αλλά και διακωμώδηση - του διαχρονικού φαινομένου - της τάσης φυγής από τα πραγματικά προβλήματα με την αναζήτηση του «καλύτερου» . Πολλοί δραματουργοί, από την αρχαιότητα ήδη, μιμήθηκαν ή εμπνεύσθηκαν από την κωμωδία αυτήν.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Ο Αριστοφάνης γράφει και παρουσιάζει την κωμωδία «Πλούτος» το 388 π. Χ.. Είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του και μπορεί να λεχθεί ότι αυτή αποτελεί προάγγελο της Μέσης και δι’ αυτής της Νέας Αττικής Κωμωδίας, σημαντικότερος εκπρόσωπος της οποίας θα αναδειχθεί ο Μένανδρος. Ήδη και μορφολογικά και θεματολογικά ο «Πλούτος» απομακρύνεται από τις προηγούμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Απουσιάζει εδώ σχεδόν τελείως η δράση του Χορού, με αντικατάσταση της Παρόδου και των Στασίμων από την Όρχηση του Χορού (στο κείμενο σημειώνεται με την ένδειξη: ΧΟΡΟΥ). Απουσιάζει επίσης τελείως η πολιτική σάτιρα, ενώ επιβιώνει, συγκεκαλυμμένη λόγω λογοκρισίας, η σάτιρα προσώπων. Όμως και μέσα από αυτές τις γενικές συνθήκες προβάλλει, εντονότερη από κάθε προηγούμενη φορά και, πάντα, ευρηματική η κοινωνική σάτιρα.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «Εκκλησιάζουσαι» είναι το προ-τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη. Με το έργο αυτό ο Αριστοφάνης απομακρύνεται από τον τύπο της κωμωδίας της προηγούμενης περιόδου, όπου κυριαρχούσε η πολιτική σάτιρα προσώπων και καταστάσεων και ο ποιητής παρεμβαίνοντας στο έργο με την «Παράβαση» έλεγε την προσωπική του άποψη. Τα δύο αυτά στοιχεία λείπουν από τις «Εκκλησιάζουσες», στις οποίες επίσης περιορίζεται ουσιαστικά ο ρόλος του Χορού. Προαναγγέλλεται έτσι η στροφή του Αριστοφάνη - που θα καταστεί εμφανέστερη στην τελευταία του σωζόμενη Κωμωδία, «Πλούτος» - προς νέο είδος Κωμωδίας, που θα μετεξελιχθεί από τους διαδόχους του στην Μέση και τελικά στην Νέα Αττική Κωμωδία.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «Σφήκες», είναι το τελευταίο έργο που γράφει και παρουσιάζει ο Αριστοφάνης ενώ ζει ακόμη ο Κλέων, τον οποίο - και εδώ - σατιρίζει έμμεσα μεν, αλλά ανελέητα. Εδώ δε, τον σατιρίζει ως τον μεγάλο εκμαυλιστή των λαϊκών στρωμάτων της Αθηναϊκής κοινωνίας, που έχει μετατρέψει την δικαιοσύνη σε βιοποριστικό επάγγελμα και σε μέσο κοινωνικής ανόδου. Η κωμωδία διδάχθηκε κατά τα Λήναια (Φεβρουάριος) του 422 π. Χ. και ο Αριστοφάνης τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο. Λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του ιδίου έτους, ο Κλέων θα σκοτωνόταν στην μάχη της Αμφίπολης, όπως και ο στρατοκράτης Σπαρτιάτης στρατηγός, Βρασίδας.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «Ειρήνη» (421 π. Χ.) είναι η πέμπτη κατά χρονολογική σειρά από τις ένδεκα σωζόμενες του Αριστοφάνη. Είναι και αυτή ένα σαφέστατα αντιπολεμικό έργο, το τρίτο μετά τους «Αχαρνής»( 425 π. Χ.) και τους « Ιππής» (424 π. Χ.) μέσα στην πρώτη δεκαετία του Πελοποννησιακού πολέμου, η οποία θα κλείσει το 421 π. Χ. με την Νικίειο ειρήνη. Σε ηλικία μόλις 23 ετών ο Αριστοφάνης, στην πρώτη αυτή δραματουργική του περίοδο έχει παρουσιάσει πέντε αριστουργήματα· τρείς αντιπολεμικές κωμωδίες και δύο ακόμη κωμωδίες, που θίγουν κρίσιμης σημασίας για την Αθηναϊκή Δημοκρατία και κοινωνία ζητήματα: Παιδεία («Νεφέλαι», το 423 π. Χ.) και Δικαιοσύνη («Σφήκες», το 422 π. Χ.).
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ
Η κωμωδία «ΑΧΑΡΝΗΣ» είναι η αρχαιότερη από τις σωζόμενες και η τελευταία την οποία ο Αριστοφάνης παρουσίασε στο κοινό μέσω άλλου, λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Η κωμωδία «ΑΧΑΡΝΗΣ» γράφηκε και διδάχθηκε το 425 π. Χ. και είναι – μαζί με την «Λυσιστράτη» (411 π. Χ.) – το πιο άμεσα και έντονα αντιπολεμικό έργο του.