Ο Ευριπίδης πέντε μόλις χρόνια μετά την συγγραφή και διδαχή της «Ηλέκτρας» ξαναδουλεύει το 408 π. Χ. τον μύθο της μητροκτονίας που διαπράττει ο Ορέστης βοηθούμενος από την αδελφή του Ηλέκτρα και τον φίλο του Πυλάδη.
Στον «Ορέστη», τώρα, οι χαρακτήρες-ήρωες είναι τελείως διαφορετικοί όχι μόνο από το πρότυπο της παράδοσης, ή από τον τύπο που απέδωσαν ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής, αλλά και ο ίδιος ο Ευριπίδης (με την «Ηλέκτρα»). Στον «Ορέστη» οι ήρωες και κυρίως οι τρεις κεντρικοί ήρωες (Ορέστης – Ηλέκτρα – Πυλάδης), είναι πρόσωπα χωρίς κανένα ηθικό φραγμό μπρος στην βασική επιδίωξή τους να σωθούν, να σώσουν την ζωή τους. Με αυτή την δομή χαρακτήρων και πλοκής ο Ευριπίδης στηλιτεύει την πλήρη ηθική, πολιτική και κοινωνική κατάπτωση όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και όλης της σπαρασσόμενης στον Πελοποννησιακό πόλεμο Ελλάδας. Μέσα όμως στον γενικόν αυτόν ζόφο, εκτός από την ψευδαίσθηση λύτρωσης, την οποία συμβολίζει ο «από μηχανής θεός» (που μόνο στο θέατρο μπορεί να δώσει λύση) ο Ευριπίδης συνθέτει και παρουσιάζει την πιο σπαρταριστή-κωμική σκηνή που έχει δημιουργήσει, (αυτήν του Φρύγα δούλου της Ελένης) ως τελευταίο δείγμα της τολμηρής και απαράμιλλης τεχνικής του, να παρεμβάλλει στην τραγωδία το κωμικό στοιχείο.
