Κάθε έργο αποτελεί ιδιαίτερο e-book, το οποίο περιλαμβάνει:

α. Γενική εισαγωγή για το έργο του δραματουργού.

β. Ειδική εισαγωγή για το συγκεκριμένο έργο και

γ. Το Αρχαίο Κείμενο (αριστερή σελίδα) και την Μετάφραση (δεξιά σελίδα).

Όλες οι Μεταφράσεις που έχω ολοκληρώσει και παρουσιάζω εδώ έχουν απόλυτη αντιστοιχία στίχων με το Αρχαίο Κείμενο και τις δούλεψα σε ισοσυλλαβία (κάθε στίχος της Μετάφρασης έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με τον μεταφραζόμενο στίχο του Αρχαίου Κειμένου).   

Όπως και σε εισαγωγικά σημειώματα ειδικότερα αναφέρεται, η ισοσυλλαβία ως μέθοδος μεταφραστικής δουλειάς, εξασφαλίζει στις μεταφράσεις μου, κατά πρώτο λόγο, «ποσοτική» εγγύτητα μεταξύ Αρχαίου Κειμένου και Μετάφρασης, αλλά και προσδίδει στην μετάφραση την απαιτούμενη και επιβαλλόμενη πιστότητα, επιτρέπει ή εξασφαλίζει την διατήρηση της ίδιας σχεδόν δομής της φράσης, καθώς και προσδίδει ρυθμό στην εκφορά του λόγου. Παράλληλα, ο αναγνώστης των έργων αυτών, και ιδίως εκείνος που δεν είναι φιλόλογος, με την αντικριστή παράθεση του Αρχαίου Κειμένου και της Μετάφρασης, έχει την δυνατότητα να προσεγγίζει μέσω της Μετάφρασης, στίχο τον στίχο, το Αρχαίο Κείμενο και να απολαμβάνει την ομορφιά του. Τέλος, η Μετάφραση με την ισοσυλλαβία φέρνει πολύ κοντά δύο μορφές της ελληνικής γλώσσας, που παρά το γεγονός ότι τις χωρίζουν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, είναι ουσιαστικά ίδιες.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τόσο η Γενική Εισαγωγή, για κάθε δραματουργό, όσο και τα Εισαγωγικά σημειώματα για κάθε έργο, κατά την προσέγγισή μου, δεν αποτελούν φιλολογικές αναλύσεις, αλλά εξετάζουν την συνολική και ειδική παρέμβαση που επιχειρεί ο δραματουργός να κάνει κάθε φορά, σε συνάρτηση με τις συνθήκες και τάσεις της εποχής του. Κεντρική άποψη για την προσέγγιση αυτή είναι ότι οι δραματουργοί δεν συνέθεσαν τα έργα τους για να αποδώσουν θεατρικά γνωστούς μύθους – αν και αυτό και μόνο υπήρξε εξαιρετικά σημαντική προσφορά ιδίως για τους πρώτους θεατές των έργων τους –  αλλά για να δώσουν μέσω της δραματοποίησης των μύθων αυτών στους συμπολίτες τους, καθώς και στους θεατές κάθε χώρου και κάθε εποχής – όπως στην πράξη διαχρονικά αποδείχθηκε και αποδεικνύεται – χρήσιμα μηνύματα. Και μάλιστα όχι ως έξωθεν δεδομένες «συνταγές συμπεριφοράς», αλλά ως αφορμές προβληματισμού.

Οι δραματουργοί, βεβαίως, δεν ήταν κλεισμένοι στα «φιλολογικά ενδιαφέροντά τους» ή και «στην τέχνη τους», απόκοσμοι δημιουργοί. Aντίθετα μετείχαν ενεργότατα στην πνευματική πρωτίστως, αλλά και στην πολιτική και κοινωνική ζωή των Αθηνών της εποχής τους και το έργο τους πολύ πριν καταστεί αντικείμενο «φιλολογικής μελέτης» – από εξειδικευμένους και αφιερωμένους επιστήμονες, απολύτως αναγκαίας για την γενικότερη κατανόηση του έργου και της εποχής του – συνιστά, εκτός από καλλιτεχνική δημιουργία, άμεση πολιτική και κοινωνική παρέμβαση.