Είναι η μόνη, σωζόμενη τραγωδία της αρχαίας δραματουργίας, το θέμα της οποίας δεν λαμβάνεται από μύθους ή τα ομηρικά έπη ή παράδοση, αλλά αποτελεί δραματοποίηση πραγματικού ιστορικού γεγονότος, της ναυμαχίας της Σαλαμίνας και της οριστικής λήξης των Μηδικών πολέμων, με νίκη των Ελλήνων, πρωτοστατούντων των Αθηναίων.
Η εξύμνηση της νίκης αυτής, που συνιστά νίκη της ελευθερίας κατά του ανατολικού δεσποτισμού, είναι ο πυρήνας του δράματος. Ταυτοχρόνως όμως η τραγωδία αυτή είναι και ένα βαθύτατα αντιπολεμικό έργο, καθώς ο Αισχύλος εμφανίζοντας και στηλιτεύοντας την οίηση και την αυθαιρεσία της εξουσίας των Περσών, – την οποία πληρώνουν πολύ ακριβά – επισημαίνει τους κινδύνους που εγκυμονεί για κάθε εξουσία η οίηση και η αυθαιρεσία στην άσκησή της.
Η τραγωδία (πρώτο βραβείο) διδάχθηκε το 472 π. Χ. και ανήκε στην τριλογία «Φινεύς» – «Πέρσαι» – «Γλαύκος» και σατυρικό δράμα «Προμηθεύς». Είναι το αρχαιότερο δείγμα τριλογίας που δεν έχει ενιαίο θέμα.
