Η τραγωδία «Ιππόλυτος» που σώθηκε είναι η δεύτερη εκδοχή του μύθου του έρωτα της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο. Η πρώτη τραγωδία διδάχθηκε το 432 π. Χ., αλλά δεν άρεσε στο κοινό. Η δεύτερη εκδοχή της, το 428 π. Χ., έκανε τεράστια εντύπωση και απέφερε στον Ευριπίδη το πρώτο βραβείο. Η διαμετρική αντίθεση στην αντίδραση κριτικής και κοινού αποδίδεται στο ότι στην πρώτη εκδοχή η ίδια η Φαίδρα εξομολογείται στον θετό γιο της Ιππόλυτο τον έρωτά της για κείνον. Αυτό προφανώς έθιξε αν όχι την ηθική οπωσδήποτε όμως την σεμνοτυφία των συμπολιτών του Ευριπίδη. Στην δεύτερη εκδοχή η σημαντική διαφορά έγκειται ακριβώς στο ότι ο Ιππόλυτος μαθαίνει τον έρωτα της συζύγου του πατέρα του Θησέα από μια έμπιστη υπηρέτριά της.
Ο Ιππόλυτος, αφιερωμένος στην θεά Άρτεμη και αποστρεφόμενος την Αφροδίτη, αποκρούει τον έρωτα της Φαίδρας. Εκείνη, γεμάτη τύψεις και ενοχές, αυτοκτονεί για να μη ντροπιάσει τον άντρα της και τα παιδιά τους, αλλά και αφήνει σημείωμα, με το οποίο ενοχοποιεί τον Ιππόλυτο. Με βάση αυτό το σημείωμα ο Θησέας εξορίζει τον γιο του και εύχεται να τον σκοτώσει ο Ποσειδώνας. Πράγματι, ο Ιππόλυτος τραυματίζεται θανάσιμα όταν, φεύγοντας στην εξορία, το άρμα του ανατρέπεται από έναν ταύρο που είχε στείλει από την θάλασσα ο Ποσειδώνας, φυσικός πατέρας του Θησέα. Ο οποίος ακόμη και όταν μαθαίνει τον τραυματισμό του Ιππόλυτου και δεν τον συγχωρεί γι’ αυτό που νομίζει ότι έχει κάνει, αλλά και θέλει να τον δει για να του επισημάνει ακόμη μια φορά το λάθος του . Ενώ φέρνουν τον τραυματισμένο Ιππόλυτο εμφανίζεται (από μηχανής θεός) η προστάτιδα του νέου Άρτεμις, που εξηγεί ότι τα πάντα, – και κυρίως ο έρωτας της Φαίδρας – ήταν σχέδιο της Αφροδίτης για να εκδικηθεί τον Ιππόλυτο για την αδιαφορία του. Ο Θησέας αναγνωρίζει το λάθος του και πατέρας και γιος συμφιλιώνονται, ενώ ο Ιππόλυτος πεθαίνοντας συγχωρεί τον Θησέα.
