Ο Ευριπίδης με το δράμα του «Ηρακλής Μαινόμενος» (424 ή 423 π. Χ.) παρουσιάζει αριστουργηματικά δραματοποιημένο τον μύθο της Μανίας του Ηρακλή, κατά τον οποίο ο μέγιστος ήρωας της Ελλάδας τρελαίνεται και σκοτώνει την γυναίκα και τα παιδιά του. Στο δράμα, η γυναίκα του Ηρακλή, Μεγάρα, τα τρία παιδιά τους και ο γήινος πατέρας του ήρωα, Αμφιτρύων, αντιμετωπίζουν τον θάνατο από τον σφετεριστή του θρόνου των Θηβών, Λύκο, που επωφελούμενος στάση και αναταραχή στην Θήβα σκότωσε τον νόμιμο βασιλιά της Κρέοντα, πατέρα της Μεγάρας. Ο Λύκος, θεωρώντας ότι ο Ηρακλής έχει χαθεί οριστικά στον Άδη, – όπου έχει κατεβεί για να φέρει τον Κέρβερο στον βασιλιά των Μυκηνών Ευρυσθέα, ολοκληρώνοντας έτσι τους άθλους του – θέλει να αφανίσει όλη την γενιά του Ηρακλή, ώστε να μην υπάρχει μελλοντικός εκδικητής. Ο Ηρακλής όμως γυρίζει από τον Άδη, σκοτώνει τον Λύκο και λυτρώνει την οικογένειά του. Τώρα όμως που έχει ολοκληρώσει τους άθλους του, η Ήρα του επιφυλάσσει την έσχατη και αίσχιστη οδύνη. Με την δαιμόνισσα της τρέλας, Λύσσα, η Ήρα τρελαίνει τον Ηρακλή και αυτός σκοτώνει την γυναίκα και τα παιδιά του, που μόλις είχε λυτρώσει από τον θάνατο, θεωρώντας τα μέσα στην τρέλα του εχθρούς του. Όταν συνέρχεται μαθαίνει το ανοσιούργημά του από τον πατέρα του Αμφιτρύωνα και η πρώτη αντίδρασή του είναι να αυτοκτονήσει. Από τον θάνατο τον σώζει ο Θησέας, που τον πείθει να πάει να ζήσει μαζί του στην Αθήνα, όπου θα τιμάται ως ο μέγιστος ήρωας.
Ο συμβολισμός που κάνει ο Ευριπίδης είναι προφανής. Η λυτρωτική δράση του Ηρακλή που μόλις ολοκληρώνεται θριαμβευτικά, ακολουθείται από το ανοσιούργημα που διαπράττει δέσμιος μιας υπέρτερης βούλησης και που τον οδηγεί στα πρόθυρα του δικού του χαμού. Η πορεία αυτή συμβολίζει την αντίστοιχη πορεία των Αθηνών και της Ελλάδας. Η Αθήνα έφτασε πρώτη στην εγκαθίδρυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, παρέχοντας έτσι το θεσμικό πλαίσιο για την ελεύθερη και δημιουργική ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου και της κοινωνίας του. Στην πορεία της όμως, και αφού πρωτοστάτησε στον θρίαμβο του Ελληνισμού επί του ανατολικού δεσποτισμού, διαπράττει το δικό της ανοσιούργημα με την οίηση της εξουσίας και την λόγω αυτής εμπλοκή της στον μακρόχρονο, πανελλήνιο, εμφύλιο πόλεμο. Που οδηγεί – όπως η τρέλα τον Ηρακλή – με ακρίβεια στον γενικό όλεθρο, αν δεν υπάρξει στροφή προς τις πατροπαράδοτες αξίες. Τις οποίες, στο δράμα, συμβολίζει ο δημιουργός της πόλης των Αθηνών, ο Θησεύς, που και σώζει τον Ηρακλή.