Η «Άλκηστις» είναι το αρχαιότερο από τα σωζόμενα δράματα του Ευριπίδη. Διδάχθηκε το 438 π. Χ. και είναι το μόνο που δεν ανήκει στην περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 – 404 π. Χ.). Το έργο, χωρίς να έχει κανένα στοιχείο σατυρικού δράματος, διδάχθηκε ως τέταρτο έργο τετραλογίας, που πλαισίωνε τριλογία τραγωδιών, στην θέση του σατυρικού δράματος.
Η «Άλκηστις» είναι χαρακτηριστικό έργο, στο οποίο στο γενικό, τραγικότατο, πλαίσιο εντάσσονται κωμικότατες σκηνές, έχει δε και αίσιο τέλος, καθώς ο Ηρακλής, κατά τον γνωστό μύθο που δραματοποιεί ο Ευριπίδης, κατορθώνει να φέρει από τον Άδη την Άλκηστη, που είχε δεχθεί να πεθάνει αντί του Άδμητου, του αγαπημένου της συζύγου. Με αυτόν τον χαρακτήρα και αυτά τα στοιχεία, μπορεί να λεχθεί ότι η «Άλκηστις» είναι το πρώτο δείγμα της τεχνοτροπίας που εισήγαγε ο Ευριπίδης, που θέλει την φυσική – αρμονική – συλλειτουργία του τραγικού και του κωμικού στοιχείου στο θεατρικό έργο, όπως και στην ζωή.
