Ο Ευριπίδης αντλεί το θέμα της τραγωδίας του από τον μύθο της Αργοναυτικής Εκστρατείας, κατατοπιστικά στοιχεία του οποίου αναφέρει συνοπτικά στον Πρόλογο. Η δράση τοποθετείται στην Κόρινθο, όπου έχουν εγκατασταθεί ο Ιάσων και η Μήδεια με τα παιδιά τους έχοντας φύγει από την Ιωλκό. Ο Ιάσων έχει εγκαταλείψει την Μήδεια και παντρεύτηκε την βασιλοπούλα της Κορίνθου. Ένας διάλογος των δύο πρώην ερωτευμένων εκθέτει στους θεατές την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πια οι σχέσεις τους, αλλά και αποκαλύπτει μια απίστευτη μετάπτωση του άλλοτε υπέροχου αρχηγού της Αργοναυτικής Εκστρατείας σε έναν ανθρωπάκο που δεν θέλει τίποτε άλλο παρά την καλοπέρασή του. Η συμπεριφορά του Ιάσονα και ο χαρακτήρας του καθιστούν αυτόματα συμπαθή την Μήδεια, παρά το γεγονός ότι ο θεατής έχει ήδη γίνει κοινωνός των σχεδίων της. Η εγκατάλειψη της Μήδειας, μετά τα όσα είχε κάνει για να βοηθήσει τον Ιάσονα, την ωθεί να καταστρώσει αποτρόπαιο σχέδιο εκδίκησης. Θα σκοτώσει όχι μόνο το νιόπαντρο ζευγάρι και τον πατέρα της νύφης, αλλά και τα ίδια της τα παιδιά. Με πανούργο τρόπο μεταπείθει τον βασιλιά της Κορίνθου Κρέοντα να μεταθέσει για μια μέρα έστω την εξορία της, ώστε μέσα στην μέρα αυτή να πραγματοποιήσει το σχέδιό της. Το σχέδιό της διευκολύνεται από την τυχαία διέλευση του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα από την Κόρινθο. Ο Αιγέας συγκινείται από την διεκτραγώδηση των παθημάτων της από την Μήδεια και της υπόσχεται ότι αν εκείνη καταφύγει στην Αθήνα θα της προσφέρει άσυλο. Τότε η Μήδεια θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Στέλνει στην βασιλοπούλα φαρμακωμένα φόρεμα και διάδημα που όταν εκείνη τα φορεί λειώνει με σάρκες καταφαγωμένες από φωτιά και φαρμάκι. Το ίδιο παθαίνει και ο πατέρας της με το αγκάλιασμα του κορμιού της κόρης του. Μένει το τελευταίο μέρος του σχεδίου: Η σφαγή των παιδιών της Μήδειας. Μακρά και οδυνηρή η αμφιταλάντευσή της, μέχρις ότου υπερτερεί το πάθος της για εκδίκηση του Ιάσονα, αλλά και μέχρι να βρεθεί και ως πρόσχημα ο… φόβος μήπως τα παιδιά της βρουν φριχτότερο θάνατο από τους συγγενείς των θυμάτων της. Ο φόνος των παιδιών γίνεται – εκτός Σκηνής – και δεν μένει παρά η τελική συνάντηση των δύο παλιών εραστών και θανάσιμων τώρα εχθρών. Η Μήδεια, πάνω σε άρμα που της έδωσε για να διαφύγει ο πατέρας του πατέρα της, Ήλιος, ψηλά, και στην γη ο Ιάσων ανταλλάσσουν τις τελευταίες τους αλληλοκατηγορίες, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τον ηθικό ξεπεσμό τους.
ΜΗΔΕΙΑ
€4.00
Άλλα Έργα
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Η τραγωδία «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» είναι το ύστατο έργο που γράφει ο Ευριπίδης στην Πέλλα της Μακεδονίας, όπου θα ζήσει τους τελευταίους δέκα οκτώ μήνες της ζωής του. Το έργο είναι ενδεχόμενο να γράφηκε παράλληλα προς την τραγωδία «Βάκχαι», ή, σε αντίθετη περίπτωση, αμέσως μετά από αυτήν. Οι δύο τραγωδίες αποτελούν το κύκνειο άσμα του Ευριπίδη και με αυτές ο δραματουργός δίνει το μήνυμα συναδέλφωσης του - σπαρασσόμενου τότε στον Πελοποννησιακό πόλεμο Ελληνισμού - με την ανάδειξη της κοινής καταγωγής και των πολιτιστικών αξιών του («Βάκχαι») αλλά και του ρόλου που μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει ο Ελληνισμός («Ιφιγένεια εν Αυλίδι»). Και οι δύο τραγωδίες διδάχθηκαν – παρουσιάστηκαν – μετά τον θάνατο του δραματουργού που επισυνέβη στις αρχές του 406 π. Χ. (ετάφη στην κοιλάδα της Αρέθουσας, κοντά στην Αμφίπολη).
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Ο Ευριπίδης γράφει και παρουσιάζει στους συμπολίτες του την «Ελένη» το 412 π. Χ. ένα χρόνο μετά την συντριπτική ήττα των Αθηνών στην Σικελία. Και για να προσφέρει με το έργο του μιαν αναψυχή στους συμπολίτες του στήνει ένα ιδιοφυές «παιχνίδι». Οι πάντες γνωρίζουν τον παραδοσιακό μύθο της Ελένης, που την έκλεψε ο Πάρις, την πήγε στην Τροία και γι’ αυτήν έγινε ο Τρωικός πόλεμος. Ο Ευριπίδης χρησιμοποιεί, μιαν ελάχιστα έως καθόλου γνωστή στο ευρύ κοινό, κατά τον χρόνο διδαχής του έργου, παραλλαγή του μύθου. Σύμφωνα με αυτήν, η Ελένη δεν πήγε στην Τροία, αλλά ο Ερμής την έκρυψε στην Αίγυπτο. Και πάνω σ’ αυτήν την διαφορά μεταξύ της γνώσης των θεατών και της δράσης που έβλεπαν ενώπιόν τους, αναπτύσσει ένα κωμικότατο έργο, που όμως εκτυλίσσεται στο τραγικότατο πλαίσιο της ματαιότητας του πολέμου.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Το Σατυρικό Δράμα «Κύκλωψ» είναι το μοναδικό έργο του είδους, που σώθηκε ολόκληρο, με πιθανότερο χρόνο γραφής και διδαχής, παρουσίασης, περί το 428 π.Χ. και ειδικότερα τα αμέσως μετά το έτος αυτό χρόνια. Έχουν όμως διατυπωθεί απόψεις που τοποθετούν το έργο άλλες μεν πολύ προγενέστερα και άλλες μετά και το 424 π. Χ. Είναι άγνωστο με ποια τριλογία τραγωδιών διδάχθηκε.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Η «Άλκηστις» είναι το αρχαιότερο από τα σωζόμενα δράματα του Ευριπίδη. Διδάχθηκε το 438 π. Χ. και είναι το μόνο που δεν ανήκει στην περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 – 404 π. Χ.). Το έργο παρουσιάσθηκε στην θέση του σατυρικού δράματος που συμπλήρωνε τριλογία τραγωδιών, αν και δεν έχει κανένα στοιχείο σατυρικού δράματος.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Ο Ευριπίδης γράφει και παρουσιάζει το δράμα του «Ίων» στα μέσα της βραχυχρόνιας ανάπαυλας του Πελοποννησιακού πολέμου (Νικίειος Ειρήνη, 421 – 416 π. Χ.) Κεντρικό μήνυμα που θέλει να δώσει ο Ευριπίδης με τον «Ίωνα» είναι η υπογράμμιση της κοινής καταγωγής όλων των Ελληνικών φύλων, που έχουν όμως αποδυθεί σε έναν μακροχρόνιο και καταστρεπτικό μεταξύ τους πόλεμο. Και το κάνει αναπτύσσοντας ένα θεατρικό έργο που από την πρώτη στιγμή κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Όσο προχωρεί η δράση ο θεατής θέλγεται από την εξέλιξη της υπόθεσης και τις μεταπτώσεις των ηρώων, αλλά και από τα ευρήματα του Ευριπίδη, ο οποίος εισάγει στο δράμα του αυτό ακόμη και στοιχεία … αστυνομικού μυθιστορήματος.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Η τραγωδία «Ηλέκτρα» είναι ένα από τα έργα της τελευταίας περιόδου της δραματουργίας του Ευριπίδη. Γράφεται και διδάσκεται (παρουσιάζεται) το 413 π. Χ., πέντε μόλις χρόνια πριν από την αναχώρησή του από την Αθήνα και επτά από τον θάνατό του, στην Πέλλα. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο, όχι μόνο για την δραματοποίηση του μύθου των Ατρειδών, με επίκεντρο την μητροκτονία (φόνος της Κλυταιμήστρας από τα παιδιά της Ηλέκτρα και Ορέστη), αλλά και για το μήνυμα που ο δραματουργός θέλει να δώσει με το δράμα του αυτό. Ο Ευριπίδης αναδεικνύει εδώ το ζήτημα της ατομικής και συλλογικής δράσης, σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο με βάση τις αξίες και τους κανόνες της Ηθικής, μπροστά σε ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα. Και το κάνει αυτό σε μια περίοδο, κατά την οποία η Ηθική έχει επικίνδυνα παραγκωνισθεί.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Το δράμα «Ηρακλής Μαινόμενος» είναι μια ιδιοφυής αλληγορία που γράφει και παρουσιάζει ο Ευριπίδης κατά τα τελευταία χρόνια (πιθανότατα το 424 ή 423 π. Χ.) της πρώτης φάσης (431- 421 π. Χ.) του Πελοποννησιακού πολέμου. Η αλληγορία και ο συμβολισμός συνίστανται στο ότι ο Ευριπίδης χρησιμοποιεί τον γνωστό Μύθο της Μανίας του Ηρακλή για να συμβολίσει με την θριαμβική του πορεία, τον ολέθριο ξεπεσμό του, αλλά και την προοπτική να ανορθωθεί και πάλι, την αντίστοιχη πορεία που ακολουθεί, προς την καταστροφή της, η Αθηναϊκή Δημοκρατία πρωτίστως, αλλά και η Ελλάδα ολόκληρη. Και προειδοποιεί ο Ευριπίδης τους συμπολίτες του και τους λοιπούς αντιμαχομένους Έλληνες για την ολέθρια πορεία που ακολουθούν, καλώντας τους να αλλάξουν συμπεριφορά και να στραφούν προς τις πατροπαράδοτες αξίες τους.
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ
Ο πιθανότερος χρόνος σύνθεσης και διδαχής της τραγωδίας «Φοίνισσαι» θεωρείται το έτος 409 π. Χ.. Ένα χρόνο πριν φύγει οριστικά από την Αθήνα, ο Ευριπίδης παρουσιάζοντας την διαμάχη, το ανυποχώρητο πείσμα και το φριχτό τέλος του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, των δύο αδελφών, γιων του Οιδίποδα, δείχνει στους Αθηναίου και στους Σπαρτιάτες πρωτίστως, αλλά και σε όλους τους Έλληνες, πού οδηγεί το αβυσσαλέο αδελφοκτόνο μίσος. Και προβάλλει το τέλος των δύο αδελφών, που ανυποχώρητοι στις θέσεις τους, αλληλοσκοτώνονται, ως αναπότρεπτη προοπτική της εξίσου ανυποχώρητης αντιπαράθεσης των αλληλοσπαρασσόμενων στον Πελοποννησιακό πόλεμο Ελλήνων.