Η τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώι» είναι το κύκνειο άσμα του Σοφοκλή. Γράφηκε το 407/6 π. Χ. και διδάχθηκε το 401 π. Χ., πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του δραματουργού. Το έργο, γραμμένο τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τέσσερις από την «Αντιγόνη», ολοκληρώνει αυτήν την οιονεί τριλογία, που συνιστά ταυτόχρονα αναζήτηση του ιδίου του Σοφοκλή για τις αξίες της ζωής, την μοίρα του Ανθρώπου και την τεράστια ευθύνη του για μια συνεχή προσπάθεια αυτογνωσίας και χάραξη «στάσης ζωής».
Αν και κατά την άποψη των θεωρητικών, δεν φτάνει το ύψος της τέχνης του «Τύραννου», ο «Οιδίπους επί Κολωνώι» ολοκληρώνει νομοτελειακά και αριστουργηματικά την αναζήτηση που κάνει ο ίδιος ο Σοφοκλής μέσω του ήρωά του, βαθύτατα όσο και εκείνος πικραμένος από την ζωή (λόγω της αντιδικίας με τον πρωτότοκο γιο του, ο οποίος τον ενήγαγε με στόχο να τον θέσει υπό απαγόρευση λόγω γεροντικής άνοιας). Παρά την μεγάλη απόσταση των δύο δραμάτων (του Οιδίποδα), όλοι οι ήρωες και κυρίως βέβαια ο κεντρικός ήρωας, υφίστανται τις συν τω χρόνω και λόγω περιστάσεων αλλαγές χαρακτήρα και συμπεριφοράς που καταγράφονται από δράμα σε δράμα. Και αυτό συνιστά ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό που υπογραμμίζει την τέχνη του Σοφοκλή, ο οποίος γράφοντας ήδη την «Αντιγόνη» (442 π. Χ.) και ιδίως τον «Οιδίποδα Τύραννο» (434-2 π. Χ.) είχε εν νω να θριγκώσει το έργο του με τον «Οιδίποδα επί Κολωνώι», πράγμα που κάνει κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής του(το 407-6 π. Χ.). Και ήδη από το 434-2 μας «λέει» ότι έπεται και άλλο δράμα για την κορύφωσή του θέματος. Και αυτό το υπαινίσσεται ο Σοφοκλής, όχι μόνο αφήνοντας «ατέλειωτον» τον πρώτο Οιδίποδα, αλλά και προσδιορίζοντάς τον ως «Τύραννο», πράγμα που δεν είχε λόγο να κάνει αν δεν σκόπευε να συνθέσει και τον «επί Κολωνώι». Και παρόμοια «εσωτερική ωρίμανση» και επεξεργασία θέματος δεν έχει ούτε προηγούμενο ούτε το ανάλογό του σε όλη την δραματουργία, διαχρονικά.
