Η τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος» θεωρείται από πολλούς ως η τελειότερη που συνέθεσε ο Σοφοκλής. Αν και δεν πήρε παρά το δεύτερο βραβείο (διδάχθηκε το 434-432 π. Χ.), η τραγωδία αυτή θεωρείται σήμερα ως αριστούργημα της δραματουργίας και ως κορύφωση της τέχνης του Σοφοκλή, παρά το γεγονός ότι τέτοιες αξιολογήσεις, για τέτοιου επιπέδου συνολική πνευματική παραγωγή, μάλλον δεν είναι δίκαιες. Ανεξάρτητα από αυτά, οι μεταπτώσεις του κεντρικού ήρωα, – που αγνοώντας τον μεταξύ τους συγγενικό δεσμό, σκοτώνει τον πατέρα του και παντρεύεται την μητέρα του -, από την αρχική άγνοια μέχρι την γνώση και την αυτοτιμωρία του με την τύφλωσή του, αλλά και ο τρόπος που ανιχνεύει την αλήθεια και φτάνει τελικά σ’ αυτήν, συγκροτούν ένα ανυπέρβλητο δραματουργικό «οικοδόμημα». Αλλά και η σκιαγράφηση των λοιπών χαρακτήρων, του Κρέοντα, του Τειρεσία και, ιδίως, της μάνας-γυναίκας, Ιοκάστης, είναι υποδειγματική. Ειδικά με την «Ιοκάστη» ο Σοφοκλής δημιουργεί τον πιο αβυσσαλέο χαρακτήρα της δραματουργίας, καθώς αυτή είναι που πρώτη φτάνει στην αλήθεια, καταλαβαίνει ότι ο Οιδίπους, ο άντρας της, είναι ο γιος της που αυτή είχε δώσει να θανατωθεί με την έκθεσή του στον Κιθαιρώνα και η πρώτη αντίδρασή της είναι να αποτρέψει τον Οιδίποδα να βρει τελικά και εκείνος ποιοι είναι οι πραγματικοί γονείς του. Ο Οιδίπους όμως θα φτάσει στην τελική αποκάλυψη της αλήθειας και θα τυφλωθεί δίπλα στην νεκρή μάνα-σύζυγο Ιοκάστη που έχει στο μεταξύ αυτοκτονήσει.
ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ
€4.00
Άλλα Έργα
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Θεωρείται ως η αρχαιότερη από τις σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή, της περιόδου 460 – 450 π. Χ. Και ήδη από αυτήν φαίνεται η στροφή του Σοφοκλή προς τον Άνθρωπο. Κεντρικό σημείο είναι η στιγμή που ο Άνθρωπος (ο Αίας κυριότατα, αλλά και τα άλλα πρόσωπα του δράματος) χάνει πορεία και προσανατολισμό, γιατί ακριβώς έχει χάσει τις αξίες του.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Ο «Φιλοκτήτης» (διδάχθηκε το 409 π. Χ.) είναι η προ τελευταία τραγωδία του Σοφοκλή, πριν από το κύκνειο άσμα του, «Οιδίπους επί Κολωνώι». Γράφεται και διδάσκεται ο «Φιλοκτήτης» σε μια κρίσιμη καμπή για το δημοκρατικό πολίτευμα και την ίδια την Αθηναϊκή Δημοκρατία, που ενώ βρίσκεται ήδη στην τελευταία φάση του Πελοποννησιακού Πολέμου, συνταράσσεται από εσωτερικές διαμάχες.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Χρονολογικά η δεύτερη αρχαιότερη τραγωδία από τις σωζόμενες του Σοφοκλή η «Αντιγόνη» διδάχθηκε το 442 π. Χ., τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο και έκανε τέτοια εντύπωση ώστε, όπως λέγεται, λόγω αυτής της εντύπωσης, οι Αθηναίοι τίμησαν τον Σοφοκλή με το αξίωμα του στρατηγού.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Η τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώι» είναι το κύκνειο άσμα του Σοφοκλή. Γράφηκε το 407/6 π. Χ. και διδάχθηκε το 401 π. Χ., πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του δραματουργού. Το έργο, γραμμένο τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τέσσερις από την «Αντιγόνη», ολοκληρώνει αυτήν την οιονεί τριλογία, που συνιστά ταυτόχρονα αναζήτηση του ιδίου του Σοφοκλή για τις αξίες της ζωής, την μοίρα του Ανθρώπου και την τεράστια ευθύνη του για μια συνεχή προσπάθεια αυτογνωσίας και χάραξη «στάσης ζωής».
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
ΙΧΝΕΥΤΑΙ (ΣΑΤ. ΔΡΑΜΑ) και ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ «ΕΙΣ ΕΡΜΗΝ» από τον οποίο εμπνεύσθηκε ο Σοφοκλής το σατυρικό του δράμα. Είναι άγνωστο πότε γράφηκε και διδάχθηκε το σατυρικό δράμα «ΙΧΝΕΥΤΑΙ». Γίνεται γενικότερα αποδεκτό ότι είναι από τα έργα της πρώτης περιόδου της δραματουργίας του Σοφοκλή. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι έργο χαριέστατο και συνιστά το αρχαιότερο σωζόμενο δείγμα σατυρικού δράματος.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Με την τραγωδία «Ηλέκτρα» - που διδάχθηκε το 417 π. Χ., σε περίοδο βαθύτατου εκπεσμού των αρχών και δομών της κοινωνίας - ο Σοφοκλής δίνει ένα πολύ σαφές μήνυμα για την ανάγκη αφύπνισης του Ανθρώπου-πολίτη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας που βρίσκεται στα πρόθυρα του απόγειου της αυθαιρεσίας, η οποία και θα οροθετήσει και την αρχή της αμετάκλητης πτώσης της.
ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Η τραγωδία «Τραχίνιαι», από τις παλαιότερες των σωζόμενων (διδάσκεται το 438 π. Χ.) έχει κεντρικό ήρωα Γυναίκα. Με την τραγωδία του αυτή ο Σοφοκλής κάνει αναφορά στον Άντρα και την Γυναίκα και στην ένωσή τους για την δημιουργία οικογένειας, σπιτικού, του κύτταρου της κοινωνίας.